وعده های انتخاباتی دولت

به گزارش پایگاه خبری گفتار ما ۲۴، به زودی یکسال از روی کار آمدن دولت می گذرد یکسال از مناظرات و وعده های انتخاباتی یکسال از کلید واژه ی بانیان وضع موجود می گذرد،
مهمترین مشکل تاریخی ایران، حافطه کوتاه مدت تحلیلی انتقادی تاریخ است در سال های اخیر از زمان سال های پایانی دولت روحانی تا به امروز، بر اساس برداشت اینجانب وعده های انتخاباتی صرفا یک دیالوگ سیاسی مابین دو جریان میانی و رادیکال اصولگرا می باشد که مصرف قدرت نمایی جریانی دارد، اگر برگردیم به ایام انتخابات، محسن رضایی وعده ی یارانه ی ۴۵۰ هزار تومانی داد بر همین مبنا معاونت بسیج مستضعفان وعده ی ریشه کن کردن فقر را در ایران داد ریاست جمهوری وقت قول ساخت چهارمیلیون مسکن داد، زاکانی، گرانی و تورم را محصول بی عرضگی مدیریت کشور می دانست و حتی وزرای وقت من جمله وزیر کار در برنامه میدان، وضع موجود کشور را از لحاظ اقتصادی چه سطح بیکاری چه کیفیت زندگی و چه مدیریت امور مختلف را محصول وابستگی اقتصادی می دانست، نگارنده در ایام انتخابات معتقد بودم که حتما دولت وقت با استفاده از منابع اقتصادی کمیته امداد بنیاد مستضعفان و تهاتر نفت با خاتم و حتی سازمان های غیر دولتی از جنس ثامن و با پوشش نظارتی دقیق، قصد و اراده ی عملگرایی به وعده های انتخاباتی دارد حتی در مناظرات تلویزیونی زمانی که حجت الاسلام رییسی در خصوص سرمایه گذاری خارجی در کشور نظرش مساعد بود، برداشت اینجانب نه من باب انتقام کشی از سیاست خارجه ی دولت دوازدهم بود بلکه من باب تصحیح سیاست ها و ضرب العجل تغییر در سرعت روش های مذاکرات بود،
اما هنوز پس از یکسال، درب به همان پاشنه می چرخد و چه بسا کندتر و تنگ تر از گذشته شده بگونه ای که تیم اقتصادی دولت وقت هنوز تصور می کنند که حسن روحانی در اریکه ی قدرت است در تحلیل وعده های دولت سیزدهم پس از خارج شدن یارانه ۴۵۰ هزار تومانی محسن رضایی، اخباری از جابجایی سه وزیر صمت، کشاورزی و راه و مسکن بگوش می رسد سه وزارتخانه ای که فعالیت های سودآوری انان، اعتقاد به محدودیت اقتصادی دولت دوازدهم بود، عدم ثبات قیمت خودرو در سازمان صمت، عدم ارائه خدمات رفاهی و حفاظت از فروافتادگان جامعه و افزایش مایحتاج اولیه و ارایه کالاهای ضروری در جهاد کشاورزی و بالاخره عدم ساخت یک میلیون مسکن در سال و حتی سرو سامان ندادن مشکلات مسکن مهر از دلایل نارضایتی رییس جمهور از این سه وزارتخانه است، واقعیت نگارنده بشدت مشتاق بودم که نسخه ی رونق اقتصادی و شکوفایی اشتغال را در شرایط تحریم توسط دولت وقت تجربه کنیم، اما متاسفانه بیم آن داریم که در باب اثرات تحریم به اثرات زیانبار گرانی سوخت برگردیم، البته دولت با انتشار لیست ابربدهکاران بانکی و در ادامه بدهکاران بانکی تا سقف صد میلیارد تا چند ماه هزینه های کسری بودجه را تامین می کند، اما در باب دلایل وضع موجود، روزنامه‌نگاران میدانی وقتی به دنبال پیگیری فساد هستند اصطلاحی دارند به این شکل که «مسیر پول را پیگیری کن.» ساده‌ترین راه برای پاسخ به این پرسش که دلایل مشکلات اقتصادی کشور چه می باشد، این است که مسیر جریان پول و ثروت در جامعه را پیگیری و رصد کنیم. چه کسانی در ابتدای انقلاب آه نداشتند با ناله سودا کنند و اکنون سرمایه و دارایی آنان سر به صد‌ها و هزاران میلیارد تومان می‌زند، چه کسانی به همه جا خط و ربط دارند و در همه ی دولت ها کارچاق کن مدیران و عامل فساد هستند. لکن دولت و دولت ها دست از تقابل های داخلی بکشند و شیوه ها و روش هایی که چنین زمینه های رانت و غارت را مهیا کرده است مسدود کنند، بدور از شعار گریزی و جنجال و غوغاسالاری که تاریخ مصرف دارند مسیر ثروت اندوزی های جامعه و ساز و کارهایی که باعث رشد یکباره می شود را مسدود نمایند،
امروز مردم از یکطرف زیر فشار اقتصادی هستند و از طرف دیگر بدنبال یافتن راه های خنثی کردن اثرات تحریم هستند مردم میخواهند بدانند پول و وصول درآمد نفتی بنا به نوشته کیهان ایران اکنون حدود یک میلیون و دویست هزار تا یک میلیون و پانصد هزار بشکه نفت می‌فروشد و پول آن را هم می‌گیرد و کارمزد این فروش هم بسیار پایین‌تر از قبل از تحریم‌هاست؛ کجا هزینه می شود که فریب خوردگان بورس هنوز چشم براه هستند مردم میخواهند نتایج تحولات قابل توجه دولت سیزدهم را با گوشت و پوست و استخوانشان لمس کنند مردم از نمایندگان مجلس سئوال دارند اگر دولت می گوید درآمد نفت افزایش یافته پس چرا هیچ تاثیری در اقتصاد و تورم و معیشت ندارند؟ براستی مشکل کجاست؟