به بهانه ۱۷ اردیبهشت سالروز درگذشت استاد مهرداد اوستا؛

بریدی و نبریدم

مهرداد اوستا، یکی از سرآمدان شعر معاصر است که متأسّفانه در فضای جاری شعر کشور، کمتر شناخته و شناسانده شده است.

به گزارش پایگاه خبری گفتار ما ۲۴ محمّدرضا رحمانی (متخلّص به مهرداد اوستا) ۲۰ بهمن ماه سال ۱۳۰۸ در شهر بروجرد در خانواده‌ای اهل ادب دیده به جهان گشود. خانوادۀ او تا ۵ سالگی محمّدرضا در شهر مشهد ساکن بودند و سپس به بروجرد بازگشتند. محمّدرضا رحمانی در شاعری استعدادی فراوان داشت و این استعداد را از پدر شاعر و از جدّ مادری خود، حاج روخا محمّد که شاعری بسیار خوش‌ذوق و رهبر مشروطه‌خواهان بروجرد بود، به میراث داشت. استعداد او در سرودن شعر تا آن اندازه بود که از کلاس پنجم ابتدایی با تشویق معلّمان، سرودن شعر را جدّی‌تر از قبل ادامه داد. محمّدرضا رحمانی تحصیلات ابتدایی را در بروجرد به پایان رساند و عازم تهران شد. از دبیرستانی شبانه در تهران دیپلم ادبی گرفت. او تحصیلات عالیۀ خود را در دانشگاه تهران ادامه داد و توانست مقطع لیسانس خود را در رشتۀ معقول و منقول (الهیات) و مقطع فوق لیسانس را در رشتۀ فلسفه در دانشگاه تهران با موفّقیت به پایان برساند.
محمّدرضا رحمانی که هم‌زمان با تحصیل در دانشگاه به تدریس در دبیرستان‌های تهران نیز مشغول بود، در سنّ ۲۲ سالگی تصحیح دیوان سلمان ساوجی را بر عهده گرفت و آن را به گونه‌ای به پایان رساند که نتیجۀ کار، موجب تحسین اساتید و بزرگان شده بود. شهریور ماه ۱۳۳۲ بود که محمّدرضا رحمانی به دلیل سرودن شعرهایی در مخالفت با رژیم پهلوی برای مدّت هفت ماه به زندان افتاد.
اوّلین ازدواج او در سال ۱۳۳۳ رقم خورد که حاصل این ازدواج ۳ دختر به نام‌های فریبا، شهرزاد و فروغ بود. او هم‌چنین در همین سال یعنی در سنّ ۲۵ سالگی به تدریس در دانشگاه تهران پرداخت که لقب جوان‌ترین استاد دانشگاه تهران را به همین مناسبت به او داده‌اند. از رشته‌هایی که محمّدرضا رحمانی در دانشگاه تهران به تدریس آن‌ها پرداخته است می‌توان به فلسفه، زبان فارسی، ادبیات فارسی، فلسفۀ تاریخ، تاریخ هنر، تاریخ اجتماعی هنر، زیبایی‌شناسی، روش تحقیق در زیبایی‌شناسی و تاریخ موسیقی اشاره کرد.
محمّدرضا رحمانی در شعر از اساتیدی مانند محمّدعلی ناصح و بدیع‌الزّمان فروزانفر و در فلسفۀ شرق از محضر میرزا مهدی آشتیانی و استاد شاه‌آبادی بهره برده است. او هم‌چنین بین سال‌های ۱۳۳۳ تا ۱۳۳۹ با سباستین مونه، فیلسوف و شرق‌شناس فرانسوی، همراه بود و از او فلسفۀ شرق آموزش می‌دید. محمّدرضا رحمانی به دلیل نبوغ و پشتکار خود در سال ۱۳۳۶ برای عضویت در شورای بررسی رساله‌‌های دکتری دانشجویان دورۀ‌ دکتری ادبیات فارسی برگزیده شد.